Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1522

na, jesteś nietylko prorokiem mego szczęścia, lecz nadto mym aniołem stróżem. Hrabio, pamiętaj, strzeż mnie, a ja cię będę strzegła. Zawrzyjmy przymierze!
 — Zgoda! — odparł Balsamo i ucałowawszy raz jeszcze rączkę hrabiny, zamknął za sobą drzwiczki kolasy, którą hrabina kazała zatrzymać na Polach Elizejskich. Potem dosiadł swego rumaka, który zarżał radośnie i zniknął w cieniach nocy.
 — Do Luciennes! — rozkazała pocieszona pani Dubarry.
 Balsamo w tej samej chwili gwizdnął z lekka, i ścisnął kolanami Dżerida, który puścił się jak strzała.
 W pięć minut stał już w przedpokoju na ulicy Saint-Claude, pytając Fryca z niepokojem:
 — Co słychać?
 — Wszystko dobrze — odparł służący, przyzwyczajony czytać w jego spojrzeniu.
 — Powróciła?...
 — Jest na górze.
 — W którym pokoju?...
 — Wybitym skórami.
 — W jakim stanie?...
 — O!... strasznie zmęczona; biegła tak szalenie, że ja, choć ją widziałem zdaleka, bo jej wciąż upatrywałem, nie zdążyłem wybiec naprzeciw.
 — Doprawdy!...
 — Aż się sam przeraziłem; wpadła tu jak wicher; przebiegła schody i, wszedłszy prędko do