Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1544

 — Jakto?...
 — Czyż nie zamykałeś się dawniej godzinami całemi w laboratorjum?...
 — Tak, ale dałem pokój tym próżnym próbom; byłyby to godziny, wykreślone z mego życia, bo nie widziałbym ciebie, moja najdroższa.
 — Dlaczegóż nie mogłabym być tak ci nienieodstępną w pracy, jak w miłości; dlaczegóż nie miałabym cię zrobić tak potężnym, jak szczęśliwym?...
 — Bo Lorenza moja jest piękną, to prawda, ale nie jest uczoną. Młodość, piękność i miłość daje Bóg, ale wiedzę — nauka tylko.
 — Dusza wie wszystko, mój drogi.
 — Więc przed oczami twej duszy naprawdę nic nie jest ukryte?
 — Nie.
 — I możesz mi być pomocną w poszukiwaniach kamienia filozoficznego.
 — Tak sądzę.
 — Chodź więc ze mną.
 Powiedziawszy to, Balsamo objął ramieniem wiotką postać swej ukochanej i powiódł ją do laboratorjum.
 Ognisko, nie podsycane od paru dni, wygasło; retorty i tygle stały zimne.
 Lorenza spojrzała bez zdziwienia na te różnorodne przyrządy i narzędzia zamierającej już alchemji; zdawało się, jakby znała użytek każdego.
 Poszukujesz tajemnicy robienia złota? — rzekła z uśmiechem.