Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1549

pisz abym mogła widzieć w przestworzach przestrzeni i czasu i pocieszasz się, myśląc, że jeśli ja widzieć nie będę, to tamta będzie widziała... ona...
 — Co za ona?...
 — Kobieta o jasnych włosach: czy chcesz, abym ci powiedziała jej imię?...
 — Dobrze.
 — Poczekaj... Andrea.
 — Taki... tak, ty czytasz moje myśli; ostatnia więc już tylko wątpliwość zamąca mi spokój. Czy to wzrok twej duszy sięga zawsze w przestrzeń, pomimo przeszkód meterjalnych?...
 — Zbadaj! proszę cię o to.
 — Podaj mi rękę, Lorenzo.
 Młoda kobieta pochwyciła namiętnie rękę Balsama.
 — Czy możesz mi towarzyszyć?
 — Wszędzie!
 — Chodź zatem.
 Balsamo; wybiegając myślą poza ulicę Saint-Claude, pociągnął Lorenzę za sobą.
 — Gdzie jesteśmy? — zapytał.
 — Jesteśmy na górze — odrzekła młoda kobieta.
 — Tak jest, masz rację — zawołał Balsamo, drżąc z radości — ale co widzisz?
 — Przede mną? na prawo? czy na lewo?
 — Przed tobą.
 — Widzę szeroką dolinę, lasek z jednej, a mia-