Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1550

sto z drugiej strony. Po środku wije się rzeka, przepływając pod murami wielkiego zamku.
 — Tak jest, Lorenzo. To lasek du Vésinet, miasto Saint-Germain i zamek de Maisons. Wstąpmy do pawilonu pałacowego.
 — Dobrze, wchodzimy.
 — Cóż widzisz?
 — Na wstępie, w przedpokoju, małego murzynka, śmiesznie przybranego i zajadającego cukierki.
 — Zamor, tak to on. Idźmy dalej.
 — Sala pusta, wspaniale umeblowana, nad drzwiami wyobrażenia bogiń i amorków.
 — Czy jest kto w salonie?
 — Niema nikogo.
 — To idźmy, idźmy ciągle dalej.
 — Ach! jesteśmy w cudownym buduarze, niebieskim atłasowym na meblach kwiaty o barwach naturalnych.
 — Czy także próżny?
 — Nie, kobieta spoczywa na szezlongu.
 — Kto jest ta kobieta?
 — Poczekaj...
 — Czy ci się nie wydaje, żeś ją kiedyś widziała?
 — Ach! tak, tutaj; toż to hrabina Dubarry.
 — Tak jest, tak jest Lorenzo; ach! ja chyba oszaleję; a co robi ta kobieta?
 — Myśli o tobie Balsamo.
 — O mnie?
 — Tak.