Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1551

 — Więc nawet myśli jej przenikasz?
 — Tak; i powtarzam, że myśli o tobie.
 — Cóż takiego myśli?
 — Zrobiłeś jej jakąś obietnicą.
 — No tak; ale jaką?
 — Obiecałeś jej dać eliksir piękności, który Wenus, aby się zemścić na Sapho, dała Faonowi.
 — Tak, tak, i cóż więcej?
 — Namyśliła się i postanawia.
 — Co takiego?
 — Poczekaj... wyciąga rękę do taśmy od dzwonka i dzwoni, wchodzi inna jakaś młoda kobieta.
 — Brunetka czy blondynka?
 — Brunetka.
 — Wysoka czy niska?
 — Mała.
 — To jej siostra. Słuchaj, co będą mówiły.
 — Dubarry poleca żeby kareta zajechała.
 — W jakim celu?
 — Chce przybyć tutaj.
 — Czy pewną jesteś tego?
 — Słyszą przecież, że wydaje rozkaz. Patrz, już go spełniono, jedzie już, będzie tutaj za dwie godziny.
 Balsamo padł na kolana.
 — Och! — wykrzyknął — jeżeli rzeczywiście będzie tu za dwie godziny, to wtedy, Boże! o nic Cię już nie będą prosić, tylko abyś miał miłosierdzie nad mem szczęściem.