Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1553

stuknięcia, jak to przypominamy sobie, były znakiem ważnej wizyty.
 — Och! — krzyknął, — więc to prawda!
 — Idź się naocznie o tem przekonać, ale powracaj jak najprędzej.
 Balsamo podskoczył ku kominkowi.
 — Pozwól mi odprowadzić cię aż do drzwi, na schody — rzekła Lorenza.
 — O, chodź! — i oboje przebiegli pokój wysłany skórami.
 — Czy tutaj pozostaniesz? — zapytał Balsamo.
 — Nie ruszę się nigdzie ani krokiem, będę cię oczekiwać! Bądź spokojnym. Lorenza, którą kochasz, nie jest tą, której się lękałeś. Zresztą...
 Zatrzymała się, uśmiechając.
 — Co? — zapytał Balsamo.
 — Czy nie czytasz w mej duszy tak, jak ja czytam w twojej?
 — Niestety, nie!
 — To uśpij mnie do twego powrotu, rozkaż mi pozostać nieruchomą na tej sofie, a pozostanę i spać będę.
 — Więc niech i tak będzie, droga Lorenzo, śpij i czekaj.
 — Lorenza, walcząc z ogarniającą ją już sennością, złożyła ostatni pocałunek na ustach Balsama i, chwiejąc się, padła na sofę.
 — Dowidzenia niezadługo — szepnęła —
niedługo wrócisz, wszak prawda?