Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1558

 — Hrabino! jestem nader szczęśliwym; mogłem ci więc być kiedy użyteczny?
 — Jakto, jasnowidzącym jesteś, a nie wiesz o tem?...
 — Zostaw mi, pani, zasługę skromności.
 — Niech i tak będzie, kochany hrabio, ja zaś z mej strony opowiem, co zrobiłam dla ciebie.
 — Nie, nie, hrabino; mówmy o tobie, błagam cię o to.
 — W takim razie, hrabio, zacznij od udzielenia mi twej tajemnicy jasnowidzenia, lub pożycz tego kamyczka, co to robi ludzi niewidzialnymi; bo zdaje mi się, że po drodze widziałam jednego ze sług księcia de Richelieu.
 — I cóż ten sługus?
 — Ścigał mój ekwipaż na dobrym biegunie.
 — Co pani o tem myśli?... w jakim celu książę kazał panią ścigać, czy śledzić!?
 — W celu przysłużenia mi się znów, na swój sposób, jaką złośliwością, chociaż tak skromny jesteś hrabio, że Bóg dał ci tyle przymiotów osobistych, iż możesz budzić zazdrość nawet króla...
 — Richelieu nie może być w żadnym razie niebezpieczny, hrabino.
 — Ale był już, był, przed ostatnimi wypadkami.
 Balsamo zrozumiawszy, że chodzi o coś, czego mu jeszcze Lorenza nie odkryła, nie chciał się puszczać na grunt nieznany i zamiast odpowiedzi ograniczył się na uprzejmym uśmiechu.