Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1567

 — No, Sartines, idź już sobie, idź!... — rzekł król, wzruszając ramionami.
 — Co do mnie — dodałam — zabraniam panu nietylko wstępu do siebie, — ale ukłonu nawet.
 Sartines stracił kompletnie głowę, podszedł ku mnie i pocałował pokornie w rękę.
 — Niech będzie, jak chcesz, hrabino — powiedział — ale ostrzegam cię, że gubisz państwo. Pani protegowany, ponieważ tak koniecznie obstajesz przy tem, będzie oszczędzony przez agentów moich.
 Balsamo wpadł w głęboką zadumę.
 — No i cóż — przerwała hrabina, czy mi nie podziękujesz, że ci oszczędziłam zapoznania się z Bastylją?
 Balsamo, zamiast odpowiedzi, wyjął z kieszeni flakonik, napełniony płynem — jak krew — purpurowym.
 — Masz hrabino, za wolność, jaką mi dałaś, ofiaruję ci dwadzieścia lat drugiej młodości.
 Hrabina, wsunąwszy flakonik za gors, odjechała szczęśliwa i triumfująca.
 Balsamo pozostał w zamyśleniu.
 — Gdyby nie kokieterja tej kobiety, byliby uratowani — mruknął. Drobna nóżka kurtyzany popchnęła ich w głęboką przepaść. Wyraźnie Bóg jest z nami!..