Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1584

 Balsamo nie mógł sam się poznać; długo zatrzymał wzrok na osobie, odbitej w zwierciadle.
 — Tak, masz rację Fryc, tak... tak...
 Widząc zaś niepokój wiernego sługi — dodał:
 — Poco mnie wzywałeś?... mój drogi.
 — Do nich panie!...
 — Do nich?...
 — Tak.
 — Co to za oni?...
 — Ekscelencjo... wyszeptał Fryc, pochylając się do ucha Balsama, do tych pięciu...
 Balsamo zadrżał.
 — Wszyscy są? — zapytał.
 — Wszyscy.
 — Tam?...
 — Tak.
 — Sami?...
 — Nie; każdemu towarzyszy zbrojny służący, czekający w podwórzu..
 Balsamo, nie zastanowiwszy się ani chwili, nie poprawiwszy nic w swym wyglądzie, nie pomyślawszy nawet o przykryciu krwawej plamy koronkami żabotu, zaczął schodzić ze schodów, zapytawszy tylko Fryca, czy ich sprowadził do sali, czy do gabinetu.
 — Do sali — objaśnił Fryc, idący za panem.
 Na końcu schodów odważył się go zatrzymać.
 — Czy wasza ekscelencja nie da mi jakich rozkazów? — zapytał.
 — Żadnych, Fryc.