Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/16

 — Gotów jesteś na próby?
 — Gotów jestem w każdej chwili.
 — Próby! próby! — odezwały się głosy.
 — Odwróć się! — rozkazał przewodniczący.
 Nieznajomy spełnił żądanie i znalazł się naprzeciw człowieka, bladego jak śmierć, w kajdanach i zakneblowanego.
 — Co widzisz? — zapytał przewodniczący.
 — Zbrodniarza lub ofiarę.
 — Zdrajcę!... — Wykonał on przysięgę taką, jak ty przed chwilą, a potem wydał tajemnicę zakonu.
 — A więc zbrodniarz.
 — Tak. — Na co zasłużył?
 — Na śmierć!
 Trzysta widm powtórzyło:
 — Śmierć!
 W tejże chwili skazany, pomimo nadludzkich wysiłków, wepchnięty został w głąb sali. Słychać było szamotanie i głos, świszczący przez knebel.
 Sztylet zaświecił w blasku lamp, następnie rozległo się głuche uderzenie, potem upadek ciała martwego, potem ostatnie przedśmiertne chrapanie...
 — Sprawiedliwości stało się zadość! — powiedział przewodniczący, zwracając się do strasznego zgromadzenia duchów, które błyskając oczyma z pod całunów napawały się okropnym widokiem.
 — Czy pochwalasz wykonanie wyroku, jakiego byłeś świadkiem?