Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1606

 — Pamiętaj tylko baronie, że to ciężka sprawa zmuszać króla do wyjaśnień.
 — Tak sądzisz?
 — Tak jest. Przytem czy chcesz, żebym ci coś powiedział?
 — Proszę cię o to.
 — Podejrzewam, widzisz, pewną rzecz.
 — Co takiego?... — zapytał baron wyniośle.
 — Pocóż się zaraz irytujesz?
 — Bo jest czego, o ile sądzę.
 — W takim razie nie mówmy już o tem.
 — Przeciwnie, mówmy; proszę cię bardzo, wytłumacz mi się raz przecie.
 — Uwziąłeś się z tem tłumaczeniem: to zakrawa na manję doprawdy; strzeż się.
 — Doskonały jesteś sobie, mój książę; widzisz, że wszystkie nasze plany pokrzyżowane, widzisz najohydniejszą stagnację w moich interesach i każesz mi czekać!
 — O jakiej znów prawisz stagnacji?
 — Najprzód, masz, patrz!
 — List?
 — Tak, od syna.
 — Od pułkownika?
 — Piękny mi pułkownik!
 — Masz tobie! cóż tam znowu?
 — Filip od miesiąca oczekuje w Reims na nominację obiecaną przez króla, pułk wychodzi za dwa dni, a nominacji jak niema, tak niema...
 — A do djabła! pułk wychodzi?
 — Do Strassburga.