Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1607

 — Jeśli więc w przeciągu tych dwóch dni nie dostanie tej nominacji, to...
 — To co?
 — To powróci tutaj.
 — Rozumiem, zapomniano o nim, biedny chłopiec! to zwykła rzecz w biurach tak zorganizowanych, jak u naszego nowego ministra wojny. O! gdybym ja był ministrem, jużby wszystko oddawna było zrobione.
 — Hm! — mruknął Taverney.
 — Co mówisz?
 — Mówię, że nie wierzę w to wcale.
 — Jakto?
 — Bo gdybyś był został ministrem, byłbyś wysłał Filipa do stu djabłów!
 — Co?...
 — I jego ojca także!
 — Ależ...
 — A jego siostrę jeszcze dalej.
 — Lubię z tobą pogawędzić, Taverney, bo jesteś zawsze pełen dowcipu! Ale skończmy już, do licha.
 — Co do mnie i owszem; ale mój syn nie może na tem skończyć; jego pozycja jest niemożliwa. Trzeba koniecznie zobaczyć króla.
 — Codzień go widzę, mówię ci.
 — Pomów z nim.
 — O, mój kochany, nie mówi się z królem, gdy on z nami nie mówi.
 — Zmuś go.
 — Nie jestem papieżem, niestety!
 — W takim razie Andrea zdecyduje się po-