Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1608

mówić; bo musi być coś podejrzanego w tem wszystkiem.
 Słowo to podziałało magicznie.
 Richelieu znał Taverney’a jako szczwanego lisa, jak Lafare’a i de Nocé, swych przyjaciół młodości, kórych reputacja pozostała nienaruszoną. Bał się związku między ojcem a córką, bał się wreszcie czegoś niespodziewanego, coby nań mogło ściągnąć niełaskę.
 — No, no, tylko się nie gniewaj; spróbuję jeszcze raz. Ale potrzebuję jakiegokolwiek pretekstu.
 — Masz go.
 — Ja?
 — Naturalnie.
 — A jakiż?
 — Król dał obietnicę...
 — Komu?
 — Memu synowi. Tę obietnicę można mu przecie przypomnieć.
 — Masz rację. Masz ten list?
 — Mam.
 — Dawaj go.
 Taverney wyciągnął papier z kieszonki od kamizelki i podał księciu, — zalecając mu śmiałość i ostrożność zarazem.
 — Ogień i woda — rzekł Richelieu — ale stało się, piwo zostało nawarzone, trzeba je wypić.
 Zadzwonił.
 — Ubierać mnie i zaprzęgać — rozkazał książę.
 Potem, zwracając się do Taverney’a, dodał: