Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1629

równowagę. Gdyby nie pani de Noailles, byłaby z pewnością upadła.
 — Zamało panujesz nad sobą — szepnęła jej, „pani Etykieta“.
 Andrea nic nie odpowiedziała.
 — Ależ, księżno, jej słabo się zrobiło — zawołała delfinowa, powstając, aby podbiec do Andrei.
 — Nie, nie — odparła żywo ta ostatnia z oczami pełnemi łez; — nie, Wasza Królewska Wysokość, już mi dobrze, raczej lepiej.
 — Blada jest, jak jej chustka, księżno; to moja doprawdy wina, bo ją połajałam, Biedne dziecię, otrzyj oczy, bardzo cię proszę.
 — Wasza Wysokość!...
 — Proszę cię o to... Podaj jej krzesło swoje, kapelanie.
 Andrea usiadła i potrochu, pod wpływem słodkiej dobroci, umysł jej się rozjaśnił, kolory na twarz powróciły.
 — No cóż, czy możesz czytać teraz, panno Andreo? — zapytała delfinowa.
 — Tak, mam nadzieję przynajmniej.
 Otworzyła książkę w miejscu gdzie dnia wczorajszego przerwała czytanie — i głosem, który starała się uczynić wyraźnym i przyjemnym, rozpoczęła.
 Zaledwie jednak przebiegła dwie czy trzy strony, litery zaczęły jej wirować w oczach, drżeć, skakać, tak, że stały się nieczytelnemi.