Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1639

 Taverney obserwował córkę i admirował po części jej takt i niezachwianą dyskrecję.
 — No, no — rzekł przybliżając się do niej — bądź ze mną zupełnie szczerą, niech ojciec twój będzie pierwszym, który się zwróci z prośbą do ciebie, spodziewam się, że go nie odepchniesz...
 Andrea z kolei zwróciła wzrok pytający na barona.
 — My wszyscy zwracamy się do ciebie z prośbą, wstaw się za nami, zrób co możesz dla twej rodziny.
 — Ależ, ojcze, z jakiej racji mi to mówisz, co chcesz abym zrobiła? — krzyknęła Andrea, zdumiona tonem i słowami pana de Taverney.
 — Czy jesteś gotową wstawić się za mną i za bratem, tak czy nie?... powiedz!...
 — Jestem gotowa zrobić wszystko, co każesz, ojcze; ale czy nie obawiasz się, abyśmy nie wydali się zbyt natarczywymi? Król ofiarował mi już podarek, wartujący, jak mówisz, sto tysięcy franków, mojemu bratu przyobiecał pułk; na nas więc spada obecnie najwięcej dobrodziejstw na dworze.
 Taverney wybuchnął pogardliwym śmiechem.
 — Więc uważasz, że to już dobrze zapłacone?
 — Wiem, że zasługi twoje, ojcze, są dużo warte — odparła Andrea.
 — Któż, u djabła, mówi w tej chwili o moich zasługach? — krzyknął Taverney zniecierpliwiony.
 — A więc, o czemże chcesz mówić w takim razie, ojcze?...