Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1640

 — Widzę, że bawisz się ze mną w głupią komedję; niepotrzebne to udawanie.
 — Co ja mam udawać, mój Boże!...
 — Przecie ja wiem wszystko, moja córko!
 — Wiesz?...
 — Wszystko, powtarzam ci.
 — Jakto wszystko?...
 I twarz Andrei pokryła się purpurą, bo przeczuła instynktownie jakieś niskie podejrzenia, skierowane przeciw niej, chociaż sumienie nic jej nie wyrzucało.
 Szacunek ojca względem dziecka powstrzymał Taverney’a w natarczywych badaniach.
 — Niech więc i tak będzie, kiedy ci się tak koniecznie podoba; chcesz udawać wielce skromną, tajemniczą, jak widzę!... Pozwalasz, aby ojciec i brat pozostawali w cieniach zapomnienia, dobrze; ale pamiętaj moje słowa: jeżeli od początku nie zawładniesz, nie weźmiesz góry, to nigdy do tego nie dojdziesz...
 I Taverney wykręcił się na pięcie.
 — Nic a nic nie rozumiem cię, ojcze.
 — A ja się doskonale rozumiem.
 — To nie wystarcza, skoro się mówi we dwoje.
 — A więc będę jaśniejszym: użyj całej dyplomacji, jaką jesteś obdarzona od natury, gdyż jest to cechą naszej rodziny, ażeby przy sposobności jaka się nadarza, zapewnić rodzinie i sobie fortunę. Jak tylko zobaczysz króla, powiedz mu, że brat twój oczekuje nominacji, że usychasz w ciasnem