Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1643

 Doktór podniósł oczy na Andreę i raz jeszcze badał ją w milczeniu.
 — To najzwyczajniejsza choroba, Wasza Królewska Wysokość — odrzekł.
 — Niebezpieczna?...
 — Zazwyczaj nie — odparł z uśmiechem.
 — No to bardzo się cieszę — rzekła delfinowa, lżej oddychając — tylko nie męcz jej zanadto.
 — O! wcale tego nie będzie.
 — Jakto, nic nie zapiszesz?...
 — Bo nie potrzeba nic robić w chorobie panny Taverney.
 — Doprawdy?...
 — Nic a nic.
 I doktór, jakby unikając dalszych pytań, pożegnał księżnę pod pozorem, że chorzy nań czekają.
 — Doktorze, doktorze, jeśli to co powiedziałeś, mówiłeś tylko dla tego, aby mnie uspokoić, w takim razie jestem widocznie bardziej chorą niż panna Taverney; przygotuj mi więc, gdy przyjdziesz wieczorem, ów obiecany środek na sen.
 — Natychmiast go przygotuję.
 I wyszedł.
 Delfinowa pozostała jeszcze przy swej lektorce.
 — Uspokój się więc, kochana Andreo, twoja choroba nie przedstawia z pewnością nic niebezpiecznego, skoro doktór Louis odszedł, nic nie zapisawszy.
 — Tem lepiej, Wasza Królewska Wysokość —