Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1646

 — Jakto, więc to pan na serjo?...
 — Ja, ja, we własnej mojej osobie.
 — Lepiej późno, jak nigdy — dorzuciła hrabina.
 — Pani — rzekł marszałek — gdy się człowiek starzeje, to się robi kapryśnym.
 — To ma znaczyć, żeś się przeprosił ze wzgardzonem Luciennes?
 — To znaczy, że jestem opanowany wielką miłością, która mnie opuściła jedynie z kaprysu...
 — I która powraca...
 — Już powróciła, cudownie kończysz moje myśli, hrabino — rzekł siadając w najwygodniejszym fotelu, który od pierwszego rzutu oka zauważył.
 — O!... o!.., musi w tem kryć się inny jeszcze powód, o którym nie mówisz; sam kaprys nie powoduje takim jak pan człowiekiem.
 — Hrabino, niesłusznie mnie obwiniasz, jestem daleko lepszy, niż się wydaję, i jeżeli powracam, to...
 — To?... — przerwała hrabina.
 — Z całego serca.
 Hrabina i pan d‘Aiguillon parsknęli śmiechem.
 — Jakto szczęśliwie, że mamy odrobinę rozumu, którą możemy pojąć ten wielki rozum, jaki pan posiadasz.
 — Jakto?...
 — O, zapewniam pana, że głupcy nie zrozumieliby cię, staliby zdumieni i napróżno poszuki-