Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1648

 Książę dotknął ręką peruki i obejrzał kapelusz.
 — Mniejsza z tem — zawołała hrabina — najważniejsze, że cię odzyskujemy książę; co do mnie, jestem strasznie uszczęśliwiona, jak już wspomniał o tem d’Aiguillon, czy wiesz dlaczego?
 — Jeszcze mi znów coś złośliwego powiesz, hrabino.
 — Może, ale to będzie ostatni już przycinek.
 — Słucham zatem.
 — Cieszę się bardzo, marszałku, bo powrót pański zwiastuje mi powrót dobrych dawnych czasów.
 Richelieu skłonił się dworsko.
 — Tak jest — ciągnęła dalej hrabina — jesteś pan, jak ów ptak poetyczny, zwiastujący pogodę; jakże się zwą owe ptaki, panie hrabio d‘Aiguillon — musisz wiedzieć jako poeta?
 — Zimorodki...
 — Właśnie tak! tak! sądzę, że nie obrazisz się, marszałku, że porównałam cię do ptaka, co się tak ładnie nazywa.
 — Nie byłbym w stanie, hrabino, nie byłbym w stanie się obrazić, tembardziej, że porównanie jest zupełnie prawdziwe.
 — A widzisz pan!
 — Przywożę, istotnie, doskonałe, co się nazywa, wieści.
 — A! — wykrzyknęła hrabina.
 — Jakież? — dorzucił d’Aiguillon.
 — Do licha! kochany hrabio — przerwała Du-