Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1649

barry — widzę, żeś kąpany w gorącej wodzie; pozwól marszałkowi pomyśleć trochę, przedewszystkiem.
 — Nie potrzeba — mogę wszystko powiedzieć natychmiast; są to wiadomości nie takie nawet świeże.
 — Marszałku, jeżeli mnie chcesz starzyzną traktować...
 — Przecież, możesz mi pani rozkazać milczeć, albo mówić!...
 — A więc niechaj będzie to ostatnie: mów!
 — Zdaje się, hrabino, że król złapał się w sidła.
 — W sidła?
 — Tak, z pewnością, hrabino.
 — W jakie?
 — W sidła przez ciebie zastawione.
 — Co? ja sidła na króla zastawiałam?...
 — Wiesz chyba o tem dobrze?
 — Nie, ja o tem nic a nic nie wiem.
 — O! hrabino, to bardzo nieładnie tak mnie mistyfikować.
 — Ależ tłumacz się jaśniej, mości książę, błagam cię o to.
 — Koniecznie jaśniej, mój wuju — dodał d‘Aiguillon, który w dwuznacznym uśmiechu marszałka podejrzewał jakąś gryzącą złośliwość — hrabina jest widocznie zaniepokojoną.
 Stary książę zwrócił się do siostrzeńca.
 — Wiesz, mój drogi d‘Aiguillon, że byłoby bar-