Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1654

łam nigdy zamiaru wzbudzać w królu zazdrości środkami o jakich mówią.
 — Ejże, hrabino!
 — Przysięgam ci, książę.
 Hrabino, prawdziwa dyplomacja nie ma nigdzie lepszych adeptów, jak pomiędzy kobietami, nie przyznają się i nie zdradzają się nigdy; to najgłówniejsza zasada w polityce, a znam ją dobrze, jako że byłem niegdyś ambasadorem. Nie zdradzaj nikomu sposobu, który ci się raz udał, bo może ci się udać dwa razy.
 — Ależ, książę...
 — Środek był skuteczny, a o resztę mniejsza. Król jak najgorzej jest usposobiony dla wszystkich Taverney‘ów bez wyjątku.
 — Ależ, książę, masz dar wmawiania w drugich, dar tobie tylko właściwy.
 — Jakto, nie wierzysz temu, hrabino? — rzekł Richelieu wymijająco.
 — Wcale nie to chciałam powiedzieć.
 Richelieu sięgnął po rączkę hrabiny.
 — O, ptaszek z ciebie, hrabino!
 — Z ciebie zaś wąż, mój książę!
 — Dobrze, dobrze, nie będę drugi raz pędził tak z dobremi wiadomościami, aby usłyszeć podobne podziękowanie.
 — Nie uprzedzaj się, mój wuju — podchwycił żywo d‘Aiguillon, przeczuwający doniosłość manewru Richelieu’go — nikt cię z pewnością tak nie