Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1662

 — Hej! Gilbert! Gilbert!
 — Jedyną myślą ogrodnika było uciekać; jeszcze jedna sekunda, a przerażenie, strach paniczny, szał, byłyby go tak opanowały, że jak szalony byłby się puścił przez klomby, gaje, gąszcze i wodę nawet.
 Na szczęście, wołanie Filipa, pełne łagodnej życzliwości, doleciało uszów dzikiego chłopaka.
 — Co to, czyż mnie nie poznajesz, Gilbercie? — zapytał młody Taverney.
 Gilbret zrozumiał swoje szaleństwo, wstrzymał się i zawrócił, lecz jakby z nieufnością i obawą.
 — Nie panie, nie poznałem pana — rzekł drżącym głosem — wziąłem pana za jednego z nadzorców, a że nie jestem przy właściwem mojem zajęciu, bałem się, aby mnie nie poznał i nie skazał na karę.
 Filip zadowolił się tem tłumaczeniem, zsiadł z konia, założył uzdę na ramię i położył rękę na ramieniu ogrodniczka, który zadrżał na całem ciele.
 — Co tobie? — zapytał.
 — Nic mi nie jest, proszę pana.
 Filip uśmiechnął się smutnie.
 — Nie lubisz nas, wszak prawda?
 Chłopak zadrżał powtórnie.
 — Ojciec mój był dla ciebie niesprawiedliwym i surowym, ale ja, Gilbercie?
 — Och pan!... — wyszeptał.
 — Ja zawsze lubiłem cię i zawsze w obronie twojej stawałem.
 — To prawda, proszę pana.