Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1663

 — Zapomnij zatem o złem, a pamiętaj tylko dobre; moja siostra była też dla ciebie życzliwa.
 — O! nie, nie, to nie — zawołał gwałtownie Gilbert z jakimś dziwnym wyrazem, a w głosie jego brzmiało jakby oskarżenie Andrei, jakby usprawiedliwienie siebie samego; brzmiała jakby duma, a jednocześnie jakby wyrzut sumienia.
 — Rozumiem, moja siostra jest dumna trochę, ale jest dobrą, bardzo dobrą...
 Rozmowa ta opóźniała spotkanie, którego Filip obawiał się instynktownie; zapytał więc jeszcze:
 — A czy nie wiesz, gdzie jest w tej chwili Andrea? co tam słychać u niej?...
 Imię to, jakby zraniło serce Gilberta; odpowiedział przeto zdławionym głosem:
 — W domu jest, proszę pana, przynajmniej tak przypuszczam... Skąd ja mogę wiedzieć o tem... ja?
 — Sama, jak zawsze?
 — Zapewne że sama, proszę pana, bo do czasu, jak Nicolina uciekła...
 — Co? Nicolina uciekła?
 — Tak panie, z kochankiem.
 — Z kochankiem.
 — Tak się domyślam przynajmniej — powiedział Gilbert, widząc, że się zagalopował zbytecznie. — Tak tu przynajmniej mówiono.
 — Nic nie rozumiem — rzekł Filip, bardziej teraz zaniepokojony i dodał zaraz — bądźże uprzejmym, Gilbrecie. Wiem, że masz dużo zdrowego roz-