Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1668

 — Co mi jest? pytasz, a czy ja wyglądam na chorą?
 — Naturalnie, jesteś tak blada i drżąca Andreo.
 — Przecież nigdy nie miałam kolorów?
 — Prawda, ale zawsze znać było życie w tobie, a dziś...
 — Nie, nie... nic mi nie jest.
 — A ręce twoje?... przed chwilą były rozpalone, teraz są jak lód zimne.
 — To bardzo naturalne, bo gdy cię ujrzałam...
 — To co?
 — Doznałam takiego uczucia radości, że wszystka krew uciekła mi do serca.
 — Ale Andreo, ty upadasz, mnie się tylko przytrzymujesz!
 — Wcale nie, ja cię ściskam, czy nie chcesz tego Filipie?
 — O! droga siostrzyczko moja! — I przycisnął ją do serca.
 W tej samej chwili Andrea uczuła, że siły ją opuszczają na nowo, napróżno usiłowała objąć rękami szyję brata, zesztywniałe obwisły i padła jak nieżywa na sofę, bielsza niż muślinowe zasłony, na których odbił się profil jej prześlicznej twarzyczki.
 — O! widzisz, widzisz, że mi nieprawdę mówiłaś, ty cierpisz siostrzyczko... mdlejesz.
 — Flakonik! daj flakonik! — wyszeptała Andrea, zmuszając się do uśmiechu. Zagasłem okiem