Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1679

 — To właśnie chciałbym wiedzieć, bo gdy się tak kogo kocha...
 — Więc to pan kochasz pannę de Taverney?
 — Więcej, niż własne życie, doktorze! Filip wyrzekł te słowa z takiem uniesieniem miłości braterskiej, że doktora zmyliło to co do ich znaczenia.
 — Ach! więc to pan...
 I doktór zatrzymał się, jakby z wahaniem.
 — Co pan chcesz przez to powiedzieć, panie doktorze?...
 — Że to pan w takim razie, pan jesteś...
 — Kto, panie?
 — No... jej kochanek, naturalnie, wybuchnął z niecierpliwością pan Louis.
 Filip zrobił dwa kroki wtył, podniósł rękę do czoła i zbladł śmiertelnie.
 — Panie, strzeż się, obrażasz moją siostrę!... — zawołał.
 — Pańską siostrę? panna Andrea de Taverney jest zatem siostrą pańską?...
 — Tak panie, sądzę, że nie powiedziałem nic takiego, coby mogło dać powód do tej szczególnej pomyłki z pańskiej strony.
 — Wybacz mi szanowny panie, pora o której mnie zagabnąłeś, wyraz rozpaczy i tajemniczości, rozlany na twej twarzy, niepokój z jakim się zwracasz do mnie, wpłynęły na to, iż osądziłem, że uczucia tkliwsze, niż braterskie, łączą pana z panną...