Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1687

 — Bo chyba jeden doktór Louis potrafił cię tak przerazić?
 — Nie, doktór mnie wcale nie zastraszył, owszem z wielką trudnością skłonić go zdołałem, aby cię raz jeszcze zobaczył.
 — Więc będzie jeszcze?...
 — Będzie, czyż ci to przykrość sprawia?...
 I Filip, zadając to pytanie, zatopił badawczy wzrok w oczach siostry.
 — O nie, owszem, będę bardzo zadowolona, byle cię to tylko uspokoiło; ale dlaczegoś taki blady Filipie?...
 — Czy cię to niepokoi, Andreo?...
 — Wątpisz?...
 — Więc ty kochasz mnie, Andreo?...
 — Co mówisz?...
 — Pytam się, czy zawsze tak kochasz mnie jak dawniej?...
 — O!... Filipie, Filipie!...
 — Więc nie masz nikogo droższego nade mnie?
 — Tyś mi najdroższy, jedyny!...
 Nagle, rumieniąc się, dodała:
 — Wybacz, zapomniałam...
 — Że ojcu się pierwsze miejsce należy.
 — Tak.
 Filip ujął rękę siostry i patrząc na nią czule rzekł:
 — Andreo, nie myśl, abym ci miał za złe, gdyby w sercu twojem odezwała się inna miłość, niźli miłość dla ojca lub brata. Jesteś w wieku,