Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1693

 Młoda dziewica, czy to z powodu wrażenia, spowodowanego wizytą doktora, czy wypadkiem tylko, uległa właśnie jednemu z tych ataków, jakie tak przeraziły Filipa. Po chwili zachwiała się i podniosła chusteczkę do ust, zaciśniętych boleśnie.
 Filip, zajęty przyjęciem doktora, nie widział nic z tego wszystkiego.
 — Witam pana, panie doktorze, wybacz, że cię tak gwałtownie napadłem, o ile jednak przed godziną widziałeś mnie wzburzonym, o tyle jestem teraz spokojny.
 Doktór odwrócił na chwilę wzrok od Andrei i spojrzał na młodego człowieka, badając jego uśmiech i wylanie.
 — Czy rozmawiałeś pan z siostrą, jak radziłem?
 — Tak, doktorze, tak.
 — I jesteś pan uspokojonym?
 — Niebo mam w sercu.
 Doktór ujął rękę Andrei i długo puls studjował.
 Filip patrzał i zdawał się mówić:
 — Badaj, doktorze, badaj, zupełnie się nie obawiam twojej opinji.
 — No i cóż, panie doktorze? — zapytał triumfująco.
 — Zechciej pan zostawić mnie sam na sam ze swą siostrą.
 Słowa te zachwiały pewność Filipa.
 — Jakto... jeszcze? — zapytał.