Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/17

 — Pochwalam, jeżeli dotknął istotnie winnego.
 — I będziesz pił za śmierć każdego, który, jak ten, zdradzi tajemnicę świętego zgromadzenia naszego?
 — Będę pił niezawodnie.
 — Każdy napój?
 — Każdy bezwarunkowo.
 — Przynieście czarę z krwią zabitego!... rzekł przewodniczący.
 Jeden z oprawców zbliżył się do nowicjusza podał mu napój czerwony i ciepły w czaszce ludzkiej, oprawnej w bronzową podstawę.
 Nieznajomy wziął czarę z rąk kata i uniósł w górę:
 — Piję!... — wyrzekł — za śmierć każdego, który zdradzi tajemnicę świętego zakonu.
 Następnie zbliżył czarę do ust, wychylił ją do ostatniej kropli i spokojnie zwrócił temu, od którego ją był otrzymał.
 Szmer podziwienia przebiegł po zgromadzonych, widma spoglądały na siebie z poza całunów.
 — Dobrze — wyrzekł naczelnik. — Podajcie pistolet!
 Jedno z widm zbliżyło się, trzymając pistolet, kulę ołowianą i nabój prochu.
 Nowicjusz zaledwie raczył spojrzeć w tę stronę.
 — Przyrzekasz bezwzględne posłuszeństwo zakonowi świętemu?
 — Przyrzekam.