Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1703

 — Dobrze, dobrze — odpowiedziała z ponurym blaskiem w oczach — zemścij się za mnie, bo to będzie zemsta za zbrodnię.
 — A więc, droga siostro, dopomagaj mi, podtrzymuj mnie. Szukajmy wspólnie, przejrzyjmy godzinę za godziną dnie ubiegłe, posiłkujmy się pamięcią, a może po niej dojdziemy razem do kłębka.
 — Dobrze, dobrze, szukajmy!
 — Czy nie spostrzegłaś, aby ktoś cię śledził, aby czatował na ciebie lub chodził za tobą?
 — Nie.
 — Nikt do ciebie nie pisał?
 — Nikt.
 — Nikt ci nie powiedział, że cię kocha?
 — Nigdy.
 — Kobiety mają w tym względzie instynkt wybitny; czyś nigdy nie odczuła, mimo braku wszelkich wyznań i listów, że ktoś cię pragnął?
 — Nigdy nic podobnego nie spostrzegłam.
 — Droga siostro, poszukajno w szczegółach twego życia, przejrzyj okoliczności...
 — Pomóż mi, kochany bracie.
 — Czyś robiła jakie samotne wycieczki?
 — Nigdy nie chodzę sama, z wyjątkiem, gdy się udaję do delfinowej.
 — A gdy chciałaś się przejść po parku lub po lesie?
 — Chodziłam zawsze w towarzystwie Nicoliny.
 — Czy ona cię opuściła?
 — Tak.