Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1704

 — Kiedy?
 — W dniu, w którym i ty odjeżdżałeś.
 — Zdaje się, że była to dziewczyna podejrzanych obyczajów; czy znasz powody jej ucieczki? pomyślno dobrze.
 — Wiem tylko, że uciekła z jakimś młodym człowiekiem, którego kochała.
 — Czy miałaś z nią co do czynienia w ostatnich chwilach?
 — Wieczorem, koło dziewiątej, przyszła, jak zwykle, do mego pokoju, rozebrała mnie, przygotowała mi szklankę wody, postawiła ją na stoliczku przy łóżku i wyszła.
 — Czyś czasem nie zauważyła, aby co do tej wody przymieszała?
 — Nie; przypominam sobie tylko, że w chwili, kiedy niosłam szklankę do ust, doznałam szczególnego jakiegoś wrażenia.
 — Jakiego?
 — Takiego samego, jak kiedyś w Taverney.
 — W Taverney?
 — Tak, wtedy, kiedy ów nieznajomy zatrzymał się u nas.
 — Jaki nieznajomy?
 — Hrabia Balsamo.
 — Hrabia Balsamo? A jakież to — było wrażenie?
 — Coś jakby zawrót, jakby nagłe olśnienie, a potem naraz utrata wszystkich zmysłów.
 — I mówisz, żeś już tego doznała w Taverney?