Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1718

 Zastukał pewną ręką do bramy wchodowej, a ta otworzyła się natychmiast. Wszedł w podwórze, prowadząc konia za sobą. Ale nie zrobił paru kroków, gdy Fryc ukazał się u góry schodów z zapytaniem:
 — Co pan sobie życzy?
 Filip zadrżał, jakby wobec nieprzewidzianej przeszkody. Spojrzał na niemca ze zmarszczonem czołem, jakby ten nie spełnił zwykłego obowiązku służącego.
 — Chcę się widzieć z panem domu, z hrabią Fenix rzekł, wiążąc konia do kółka i wchodząc do wnętrza.
 — Pana niema — odrzekł Fryc, wpuszczając jednak Filipa z uprzejmością służbisty.
 Filip zdawał się wszystko przewidywać z wyjątkiem tej jednej okoliczności. Zmieszał się też ogromnie.
 — Gdzież go można znaleźć? — zapytał.
 — Nie wiem, proszę pana.
 — A przecież powinieneś wiedzieć.
 — Mój pan nie zdaje mi nigdy sprawy z tego, co robi.
 — Ja jednak muszę się z nim widzieć koniecznie.
 — Wątpię, czy to będzie możliwe.
 — Musi być możliwe, bo chodzi o wyjątkowo doniosłą sprawę.
 Fryc skłonił się w milczeniu.
 — Więc pan wyszedł?