Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1719

 — Tak, panie.
 Powróci jednak wkrótce?
 — Nie sądzę, panie.
 — Nie sądzisz?
 — Nie.
 — Bardzo dobrze — odrzekł Filip z początkiem podniecenia gorączkowego — ale tymczasem idź i powiedz swemu panu...
 — Miałem wszak zaszczyt uwiadomić pana, że ekscelencji tu niema.
 — Znam ja się, mój kochanku, na podobnych odpowiedziach, jesteś, widzę, bardzo sumiennym w wypełnianiu rozkazów; ale ja wyjątkowo i całkiem niespodziewanie przybywam.
 — Rozkaz dotyczy wszystkich — odpowiedział niezręcznie Fryc.
 — A więc skoro ci hrabia dał rozkaz, to musi się w domu znajdować.
 — Więc cóż z tego? — zapytał Fryc, zaczynający się tą natarczywością już niecierpliwie.
 — Więc będę czekał na niego. Pana niema, powiedziałem już panu, niedawno był w tym domu pożar i odtąd jest niezamieszkany.
 — Ty go jednak zamieszkujesz?
 — Jako stróż.
 Filip wzruszył pogardliwie ramionami.
 Fryc zaczynał się coraz więcej irytować.
 — Zresztą — odrzekł — czy pan hrabia jest, czy nie, niema tu zwyczaju przemocą się wdzierać