Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1728

 Balsamo porwał i uniósł jedną ręką olbrzymi wazon z bronzu, mało co odeń mniejszy.
 — Niechże więc i tak będzie, wierzę panu co 31 maja; ale to podstęp prosty — to osłanianie się datą. Wszakże pan i później widywał moją siostrę?...
 — Widywałem.
 I wypogodzone czoło Balsama znowu się posępnie zachmurzyło.
 — A wadzisz pan! — rzekł Filip.
 — Cóż to za dowód przeciwko mnie, że widziałem jeszcze potem pannę Andreę?
 — Pan ją trzykrotnie pogrążałeś w jakiś sen nienaturalny, skorzystałeś z tego jej stanu, aby występek swój pokryć tajemnicą nieprzeniknioną.
 — Pytam raz jeszcze, kto to twierdzi?
 — Siotra moja...
 — Skądże ona może to wiedzieć, jeżeli spała?
 — A! Więc przyznajesz pan, że była uśpioną?
 — Przyznaję i to nawet, że ja ją uśpiłem.
 — Uśpiłeś ją pan?
 — Tak.
 — W jakimże więc celu, jeżeli nie dlatego, ażeby ją pohańbić?
 — W jakim celu? Ach, Boże! — szepnął Balsamo, smutnie zwieszając głowę.
 — Odpowiedz pan, proszę pana.
 — Aby dowiedzieć się tajemnicy droższej mi nad życie.
 — Wybieg!