Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1729

 — I to tej nocy... — ciągnął dalej Balsamo, nie zważając na obelżywy wykrzyknik Filipa — tej nocy... siostra pana...
 — Została zhańbiona.
 — Zhańbiona?
 — Siostra moja jest w odmiennym stanie.
 Balsamo wykrzyknął:
 — Prawda, prawda, odszedłem nie obudziwszy jej wcale.
 — Przyznajesz pan!
 — I nędznik jakiś, tej strasznej dla nas trojga nocy, skorzystał z tego...
 — Czy pan sobie chcesz szydzić ze mnie?
 — Nie! chcę pana tylko przekonać.
 — To będzie trudno zapewne...
 — Gdzie jest obecnie siostra pańska?
 — Tam, gdzieś ją pan tak łatwo odnalazł.
 — W Trianon?
 — Tak.
 — Jadę z panem do Trianon.
 Filip zdumiał się poprostu.
 — Popełniłem omyłkę, ale żadnego występku nie mam sobie do wyrzucenia, moje sumienie jest czyste, bo zostawiłem to dziecię niepokalane w śnie magnetycznym. Za ten błąd, który mi pan musisz wybaczyć, wskażę panu nikczemnego winowajcę.
 — Powiedz mi pan, powiedz?...
 — Nie znam go osobiście i nie wiem kto on — rzekł Balsamo.
 — Któż zatem będzie wiedział?