Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/173

rzuciłam się na łóżko w ubraniu i tak zasnęłam znowu.
 — Trzeba mnie było przywołać — rzekła Nicolina słodziutko — jestem przecie pokojówką pani.
 — Widocznie nie miałam siły — odparła Andrea ze szczerością nieudaną.
 — Hipokrytka! — mruknęła Nicolina, a głośno dodała:
 — Pani bardzo długo siedziała przy fortepianie, bo dobrze już było późno, gdy posłyszałam szelest i zeszłam na dół. — Urwała, mając nadzieję, że znak jakiś lub rumieniec zdradzi jej panią. Andrea pozostała jednak całkiem spokojna; na jej pięknej twarzy, jak w przezroczem zwierciadle, odbijała się wyraźnie piękna jej dusza.
 — Zeszłam na dół... — powtórzyła Nicolina.
 — No i co? — zapytała Andrea.
 — I nie zastałam pani przy fortepianie.
 Andrea podniosła głowę; w jej pięknych oczach malowało się zdziwienie.
 — Nic a nic nie pojmuję! — powiedziała.
 — Tak jednak było, jak mówię.
 — Mówisz, że nie byłam w salonie, kiedy ani na krok nigdzie się stąd nie ruszałam.
 — Wybaczy pani... — powiedziała Nicolina.
 — Więc gdzież byłam?
 — Pani musi to lepiej wiedzieć ode mnie — odrzekła Nicolina, wzruszając ramionami.
 — Mylisz się, moja Nicolino — zauważyła An-