Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1730

 — Siostra pańska.
 — Odmówiła mi stanowczo.
 — Może panu, ale mnie nie odmówi.
 — Moja siostra?
 — Jeżeli sama kogo oskarży, czy pan jej uwierzysz?
 — Uwierzę, bo ona jest aniołem dobroci.
 Balsamo zadzwonił:
 — Fryc, kareta — rozkazał niemcowi.
 Filip przebiegał salon wzdłuż i wszerz, jak obłąkany.
 — Więc pan obiecujesz wskazać winnego?
 — Panie rzekł Balsamo — szpada pańska została tutaj strzaskana, czy pozwolisz, abym ci inną ofiarował?
 I podał de Taverney‘owi pyszną szpadę o złoconej rękojeści.
 — A pan? — zapytał młody człowiek.
 — Ja nie potrzebuję wcale broni, moja obrona jest w Trianon, a moim obrońcą pan będziesz, skoro wysłuchasz siostry swojej.
 W kwadrans później siedzieli w karecie, a Fryc, puszczając galopem pyszne rumaki, wiózł ich w stronę Wersalu.