Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1735

 Balsamo wyciągnął rękę w kierunku okien Andrei.
 W tej chwili szelest jakiś zwrócił jego uwagę.
 — Jakiś człowiek przebiegł — rzekł cicho do towarzysza.
 — Gdzie?
 — Tam, koło krzaków.
 — A! to Gilbert, nasz dawny służący.
 — Czy ma pan jakie powody, ażeby się go wystrzegać?...
 — Nie, jednak jeśli Gilbert tu jest, może jeszcze i inni ludzie włóczą się po parku?...
 Przez ten czas Gilbert uciekał co sił; ujrzał Filipa z Balsamem i przeczuł, że jest zgubiony.
 — Więc co uczynimy? — spytał Balsamo.
 — Jeśli to, co pan mówiłeś, nie jest rzeczywiście czczą przechwałką — odpowiedział Filip, mimowoli zmieszany pewnością towarzysza jeżeli możesz pan sprowadzić tu moją siostrę, spraw to, tylko nie sprowadź jej aż tutaj, gdzie może być spostrzeżoną.
 — Już! patrz pan! — wyrzekł Balsamo, chwytając Filipa za rękę, i pokazując mu bladą i sztywną Andreę, schodzącą pomału ze schodów tarasu, na rozkaz Balsama.
 — Zatrzymaj ją pan! na litość, zatrzymaj! — wykrzyknął zdumiony Filip.
 — Dobrze.
 Hrabia wyciągnął rękę w kierunku młodej dziewczyny, a ta stanęła natychmiast, później, jak