Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1738

 — Mówiłem do niej przed chwilą, dotykam się jej, ale mnie nie słyszy.
 — A! zapomniałem, niema jeszcze łączności między nią a panem, zaraz, zaraz....
 Hrabia złożył dłoń uśpionej w rękę jej brata.
 Młoda dziewczyna drgnęła i szepnęła cicho:
 — To ty, mój bracie?
 — Widzisz pan, już cię poznała.
 — Jakież to dziwne!
 — Pytaj pan, już teraz ci odpowie.
 — Alboż może co pamiętać we śnie?
 — To już tajniki wiedzy.
 I hrabia, westchnąwszy, usiadł na fotelu.
 Filip stał nieruchomo, ściskając rękę Andrei; nie miał odwagi dowiedzieć się nazwiska winowajcy.
 Andrea siedziała nieruchomo, twarz jej wyrażała prawie spokój.
 Filip drżał ze wzruszenia.
 W myśli już układał pytanie, gdy twarz siostry zasępiła się nagle i Andrea rzekła cicho:
 — Masz słuszność, bracie, to straszne nieszczęście dla naszej rodziny.
 Uśpiona, słowami wyraziła myśl brata.
 Filip zachwiał się.
 — Jakie nieszczęście? — zawołał, nie wiedząc prawie co mówi.
 — O! wiesz dobrze jakie.
 — Zmuś ją pan, aby mówiła jaśniej — rzekł Balsamo.