Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1740

 — Słyszysz, hrabio?
 — Musi sobie przypomnieć, rozkaż jej pan.
 — Przecie wtedy spała?...
 — Dusza czuwa zawsze.
 I Balsamo wyciągnął ręce przed siebie i zmarszczył brwi.
 — Przypomnij sobie — rzekł z siłą — ja tego chcę!
 — O pamiętam, pamiętam — zawołała uśpiona.
 — O! — wykrzyknął również młodzieniec.
 — O czem chcesz się pan dowiedzieć?
 — O wszystkiem.
 — Od jakiej chwili?
 — Od chwili, gdy się położyłaś do łóżka.
 — Czy dobrze widzisz?
 — Tak. Trzymam w ręku limonjadę, przyrządzoną mi przez Nicolinę... O, mój Boże!
 — Co się stało?
 — O, nikczemna!
 — Siostro droga, mów, mówi Ta szklanka zawiera niebezpieczny napój; jeśli go wypiję, jestem zgubiona.
 — Napój przyrządzony przez tę dziewczynę?! w jakim celu?!
 — Czekaj! czekaj!
 — Ale ten napój, Andreo?
 — Niosę go do ust... w tej chwili...
 — Co?
 — Hrabia mnie woła.
 — Jaki hrabia?