Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1741

 — Ten — odrzekła Andrea, wskazując na Balsamo.
 — Cóż dalej?
 — Odstawiłam szklankę i usnęłam.
 — Więc cóż? — pytał natarczywie Filip.
 — Wstałam i poszłam na wezwanie.
 — Gdzie był hrabia?
 — Pod drzewami, naprzeciw mych okien.
 — Hrabia nigdy nie wchodził do tego pokoju?
 — Nigdy.
 Balsamo spojrzał na Filipa wzrokiem, który zdawał się mówić:
 — A co? czy kłamałem?
 — Więc poszłaś do hrabiego?
 — Tak, słucham go zawsze, gdy mi każe.
 — Czego chciał od ciebie hrabia?
 Andrea zawahała się.
 — Mów, mów — zawołał Balsamo — ja nie będę słuchał.
 I padł na fotel, ukrywając twarz w dłonie.
 — Czego żądał od ciebie hrabia? — powtórzył pytanie Filip.
 — Pytał mnie o...
 Zatrzymała się... zdawało się, iż boi się zranić hrabiego.
 — Mów, Andreo!
 — Pytał mnie o osobę, która uciekła z jego domu, o kobietę... Andrea zniżyła głos, o kobietę, która już nie żyje!
 Balsamo westchnął głucho.