Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1742

 — Mów — rzekł wreszcie hrabia — brat twój chce wiedzieć wszystko i musi wiedzieć. Cóż myślał ten człowiek, gdy dowiedział się o wszystkiem?
 — Uciekł.
 — Pozostawiwszy cię w ogrodzie?... — zapytał Filip.
 — Tak.
 — Cóżeś wtedy uczyniła?
 — Nie obudził mnie, siłę, która mnie podtrzymuje w jego obecności, zabrał ze sobą; zaraz też upadłam na ziemię.
 — Zemdlona?
 — Nie, tylko uśpiona.
 — Czy możesz sobie przypomnieć, co się działo podczas tego snu?
 — Postaram się.
 — Opowiedz;
 — Człowiek jakiś wyszedł z krzaków, podniósł mnie i zaniósł...
 — Dokąd?
 — Do mego pokoju.
 — A!... czy widzisz tego człowieka?
 — Czekaj... tak... tak... O, to Gilbert!
 — Gilbert?
 — Tak.
 — Cóż on robi?...
 — Położył mnie na sofie.
 — Później?
 — Czekaj...
 — Musisz wiedzieć — krzyknął Balsamo.