Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1743

 — Nadsłuchuje... wychodzi na korytarz... cofa się przelękniony... jest w pokoju Nicoliny... Mój Boże! mój Boże!
 — Co?!
 — Człowiek jakiś wchodzi do mego pokoju, a ja śpię i ruszyć się nie mogę!
 — Któż to taki ten człowiek?...
 — Bracie drogi!...
 Twarz Andrei wyraziła straszną boleść.
 — Kto jest ten człowiek? — spytał rozkazująco Balsamo — ja żądam tego, mów!
 — Król — szepnęła Andrea — król!
 Filip drgnął.
 — A! — mruknął hrabia.
 — Zbliża się do mnie, mówi, bierze mnie za rękę, całuje mnie. Filipie!
 Wielkie łzy spadały z oczu nieszczęśliwego chłopca i z całej siły ściskał rękojeść pałasza, jaki mu ofiarował Balsamo.
 — Mów! mów! — rozkazał hrabia.
 — Co za szczęście! Król się zmieszał... zatrzymuje się... boi się mnie... ucieka... Andrea jest uratowana!
 — Uratowana! — podchwycił szalejący Filip. — Co dalej?
 — Zapomniałam jeszcze...
 — O czem?
 — Tam, tam, w pokoju Nicoliny, z nożem w ręku...
 — Z nożem w ręku?