Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1744

 — Widzę go, blady jak śmierć...
 — Kto?
 — Gilbert!... idzie za królem, zamyka drzwi za mm, gasi nogą leżącą na dywanie świecę; Boże wielki! podchodzi do mnie. O!...
 Młoda dziewczyna rzuciła się w objęcia brata każdy muskuł drgał w jej ciele.
 — Nikczemny! — wyjąkała wreszcie.
 — Mój Boże! mój Boże — jęczał Filip.
 — To on! to on! — szeptała dziewczyna.
 Nachyliła się i szepnęła bratu w ucho:
 — Zabijesz go, Filipie, nieprawdaż?
 — O tak! krzyknął młodzieniec, rzucając się ku drzwiom; po drodze przewrócił stolik z porcelaną.
 Brzęk ten połączył się z dzikim okrzykiem, jaki się rozległ w sąsiednim pokoju.
 — Kto to może być? — spytał Balsamo — drzwi otwarte!
 — Więc ktoś podsłuchiwał! — krzyknął wściekły Filip.
 — To on! — szepnęła Andrea.
 — O kim mówisz?
 — To był Gilbert, Gilbert!... Zabijesz go? nieprawdaż, ty go zabijesz?!
 — O tak, tak — zawołał młody oficer i rzucił się do przedpokoju.
 Andrea padła bezwładna na fotel.
 Balsamo zatrzymał Filipa.