Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1746

 — Jeszcze słówko, hrabio. Jesteś człowiekiem honoru...
 — Czy mówisz o zachowaniu tajemnicy?
 — Hrabio!...
 — Niepotrzebna obawa pańska; najprzód jestem człowiekiem honoru... następnie zrywam zupełnie z ludźmi. Gdybym mógł być wam kiedyś użytecznym, liczcie na mnie. Ale nie, nie jestem już do niczego zdolny! Żegnam więc pana!
 Podał rękę Filipowi i spojrzał smutnie na nieruchomą kobietę.
 — Nauko — szepnął — iluż ofiar potrzebujesz, nawet aby osiągnąć tak niepewne rezultaty!
 I zniknął.
 W miarę, jak się hrabia oddalał, Andrea budziła się; podniosła zwolna głowę i spojrzała zdumiona dokoła.
 — To ty, Filipie? — spytała — czy zaszło co nowego?
 Filip wstrzymywał łkanie.
 — Nic, siostrzyczko — ozwał się napozór spokojnie.
 — Nic? to dziwne, śniło mi się...
 — Co ci się śniło... najdroższa?
 — Doktór, mój bracie.
 — Andreo — zawołał młodzieniec, przyciskając siostrę do piersi — Andreo, jesteś czystą jak słońce, jednak zgubioną jesteś; rozwiązałem już tę straszną tajemnicę. Udam się natychmiast do doktora Louis, musi powiedzieć delfinowej, żeś chora