Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/175

 — Co takiego?... — zapytała Andrea, nie domyślając się, że jest badaną przez Nicolinę. Ta ostatnia uczuła, że nie wypada zapuszczać się głębiej. Zimna krew Andrei wydała się jej szczytem obłudy i prawie ją przeraziła.
 Postanowiła zmienić rozmowę.
 — Wspomniała pani przed chwilą, że się czuje cierpiącą... — zaczęła.
 — Rzeczywiście — odpowiedziała Andrea — czuję się osłabiona i zmęczona i to bez przyczyny. Wczorajszy wieczór spędziłam przecie tak samo jak zawsze. Może ja zachoruję?
 — O, proszę pani — odezwała się Nicolina — bywają nieraz zmartwienia...
 — Co? zmartwienia?...
 — Sprowadzają one ten sam zwykle skutek co największe zmęczenie. Znam ja się na tem proszę pani.
 — Alboż ty masz jakie zmartwienie, moja Nicolino?
 — O! i jakie jeszcze, proszę pani — odpowiedziała służąca, spuszczając obłudnie oczy.
 Andrea powstała z łóżka i zaczęła się przebierać.
 — Opowiedzże mi, jakie to mianowicie masz zmartwienia? — rzekła do pokojówki.
 — Właśnie miałam ten zamiar — odezwała się Nicolina i urwała...
 — Mów,, mów... coś taka wylękniona!