Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1756

lecz chwila, którą przewidziałeś — nadeszła; mam prośbę do pana.
 — Obiecałem, że uczynię wszystko dla pana i postaram się dotrzymać słowa.
 Filip ukłonił się zmieszany, nie miał siły do dalszej rozmowy.
 — Jak się miewa chora? — zapytał doktór, spostrzegając trupio bladą twarz młodzieńca.
 — Zupełnie dobrze, siostra moja jest tak zacną i uczciwą dziewczyną, że chyba nie byłoby Boga, gdyby jej groziło cierpienie, lub niebezpieczeństwo.
 Doktór spojrzał badawczo na Filipa.
 — Zatem jest ofiarą niecnego podstępu?
 — Tak, doktorze.
 Uczony załamał ręce i wzniósł je ku niebu.
 — Niestety! — zawołał — żyjemy w strasznych czasach, społeczeństwo nasze jest zgangrenowane, potrzebuje moralnych lekarzy.
 — O tak! tak! masz pan słuszność; tymczasem jednak...
 Filip groźnie zacisnął pięści.
 — Widzę, że należysz, młodzieńcze, do ludzi, którzy zbrodnie karzą siłą i żelazem.
 — Tak, doktorze.
 — Zatem pojedynek — westchnął doktór — pojedynek, który nie zwróci honoru twej siostrze, choćbyś zabił przeciwnika, a pogrąży ją w rozpaczy, jeżeli sam zginiesz. Sądziłem, że jesteś pan inteli-