Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/176

 — Ja wylękniona, a pani zmęczona; o my obydwie bardzo cierpimy.
 To „my“ dotknęło Andreę, więc zmarszczyła brwi surowo.
 — Ach! — wykrzyknęła.
 Nicolina nie zmieszała się wcale tym wykrzyknikiem.
 — Skoro pani życzy sobie — odpowiedziała — to zaczynam.
 — Ciekawam co to takiego — rzekła Andera.
 — Mam wielką ochotę wyjść zamąż. proszę pani — odezwała się Nicolina.
 — Toż nie masz jeszcze lat siedemnastu?
 — Pani ma szesnaście dopiero.
 — Więc cóż z tego?
 — A jednak nieraz pani myśli zapewne o mężu.
 — Skądże to przypuszczenie? — zapytała szorstko Andrea.
 Nicolina chciała odpowiedzieć takim samym tonem, ale znała Andreę i wiedziała, że w takim razie nic się już więcej nie dowie.
 — Naprawdę, to nie mogę przecie wiedzieć, co pani myśli, boć jestem chłopką tylko i mogę się chłopskim tylko rządzić rozumem.
 — Cóż zatem?
 — Przypuszczam że pokochać kogoś i starać się być pokochaną, to rzecz całkiem naturalna.
 — Zapewne, cóż dalej?
 — Otóż kocham kogoś, proszę pani.