Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1768

cy się żadnej wizyty, przeraził się prawie i co prędzej sam poszedł otworzyć.
 Ze zdumieniem ujrzał przed furtką ogrodu swego syna.
 Podsiniałe oczy, boleśnie ściągnięte usta i zmarszczone czoło Filipa, nie wróżyły nic dobrego.
 — To ty, mój synu?... Co cię tu sprowadza?...
 — Wytłumaczę ci to, ojcze — odrzekł syn zimno.
 — Dobrze!... To coś ważnego?...
 — Dosyć.
 — Mój chłopcze, masz zawsze tak dziwnie ceremonjalny sposób mówienia, że przerażasz... Przynosisz mi szczęście, czy nieszczęście?...
 — Nieszczęście... — odezwał się poważnie syn.
 Baron zachwiał się.
 — Czy w domu niema nikogo?... — spytał Filip.
 — Niema.
 — To chodźmy do pokoju.
 — Poco?... zostańmy tutaj lepiej.
 — Są rzeczy, o których nie mówi się przy drzwiach otwartych, a cóż dopiero w ogrodzie!...
 Baron spojrzał z przestrachem na syna.
 Za chwilę weszli do salonu, gdzie baron usiadł, z udaną swobodą, na fotelu.
 — Ojcze — rzekł zcicha Filip — siostra i ja chcieliśmy się z tobą pożegnać.
 — Jakto?!... Ty... ty odjeżdżasz!... a służba?