Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1769

 — Nie jestem już na służbie, król zapomniał obietnicy... na szczęście.
 — Na szczęście?... nic nie rozumiem.
 — Panie...
 — Wytłumacz mi, jak możesz być szczęśliwym, nie będąc dowódcą pułku?... Za daleko posuwasz swą filozofję.
 — Posuwam ją tylko do tych granic, poza któremi leży hańba biednej naszej rodziny. Zresztą nie mówmy o tem.
 — Przeciwnie!...
 — Błagam pana... — rzekł Filip z taką stanowczością, że zdanie to mogło znaczyć: „Ja nie chcę!“
 Baron zmarszczył brwi.
 — A twoja siostra?... Czyż i ona ma zamiar rzucić swe obowiązki?.., obowiązki względem delfinowej...
 — Są to obowiązki, które musi poświęcić czemu innemu.
 — Naprzykład?...
 — Smutnej konieczności.
 Baron zerwał się z miejsca.
 — Najgłupsi ludzie mówią zagadkami!
 — Czyż to rzeczywiście zagadka dla ojca?
 — Naturalnie — rzekł baron z mocą, która zastanowiła Filipa.
 — Wytłumaczę to panu: Andrea ucieka, aby uniknąć hańby.
 Pan de Taverney wybuchnął śmiechem.