Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/177

 — A ten ktoś, czy kocha cię także?...
 — Zdaje mi się, proszę pani.
 Pomyślała, że wypada jej wyraźniej nieco określić swój stosunek i dodała:
 — Jestem nawet pewną tego, proszę pani...
 — No to dobrze; widocznie nie tracisz w Taverney czasu napróżno.
 — Bo muszę myśleć o swojej przyszłości. Pani zupełnie co innego, na panią łatwo może spaść majątek po jakim bogatym krewnym, ale ja nie mam krewnych i czego sama sobie nie zdobędę, tego z pewnością nie będę miała.
 Objaśnienie to wydało się tak szczerem Andrei, że zapomniała o niestosownem zachowywaniu się pokojówki i, dając folgę zwykłej swej dobroci, zapytała:
 — No, a za kogo chcesz wyjść zamąż, moja droga?
 — Za kogoś, kogo pani zna doskonale.
 — Znam? — powtórzyła baronówna.
 — Doskonale.
 — Któż to zatem?
 — Obawiam się, czy mój wybór podoba się panience.
 — Mnie?
 — A no tak, panience.
 — Więc go chyba za niestosowny uważasz?
 — Wcale nie, proszę pani...
 — Mów zatem szczerze — dobra pani obowią-